Woensdag, 7 november 2018

Dus.. inmiddels ben ik 29 jaar.  Ik heb een vastcontract, bezig met een koophuis. Vrij weinig spaargeld, geen kinderen.. al mijn vriendinnen zijn verhuist naar Amsterdam but ehm.. i'm still happy though!

 

Toen ik 18 was riep ik altijd dat ik op mijn 25ste alles in orde zou hebben;  leuke baan, de liefde van mijn leven zou zijn tegengekomen en dat mijn eerste kind onderweg zou zijn.

Op mijn 25ste had ik inderdaad verkering, ik was nog zoekende naar wat ik leuk vond om te doen en kinderen die waren zeer zeker nog niet onderweg!

Ik heb tot afgelopen augustus op mij zelf gewoond maar heb besloten een smak geld te willen sparen zodat ik zelf een huis kan kopen. Ondanks dat ik enorm achter mijn keuze stond, kan ik mezelf nu wel voor mijn kop slaan. Ik heb totaal geen privacy! Maargoed, dat terzijde.. Ik heb een enorm leuke baan en daarnaast help ik mijn nicht met www.sheclothes.nl een leuke kleine boutique in Roermond.

 

Soms kijk ik om mij heen en dan vraag ik mij af waarom de maatschappij het zo nodig vind om te voldoen aan het ideaalbeeld wat wij mensen ons zelf hebben aangepraat.
Je hebt pas wat bereikt in je leven als een vaste baan hebt, samenwoont en kinderen hebt. Maar is dat wel zo? Ik denk dat een bepaalde vastigheid goed is om rust in je hoofd te hebben. Of je er voldoening uithaalt dat is een andere vraag.

 

Hoevaak hoor je tegenwoordig wel niet dat mensen na 10 jaar uit elkaar gaan, de man ervandoor gaat met je zus of ineens toch wel homo blijkt te zijn.
Maargoed laten we vooral blijven denken dat het ideaalbeeld klopt...

 

 

Char,♡