Zaterdag 2 mei 2020,

Het is 10:30 uur en mijn vriend en ik liggen nog op bed tv te kijken. Afgelopen donderdag is mijn zwangerschapsverlof ingegaan en we hebben vandaag lekker niets gepland. We zouden een rustig dagje nemen, met vooral veel films in bed. De afgelopen maanden ben ik nog druk bezig geweest. Naast mijn fulltime baan, heb ik nog 2 examens afgerond van mijn NCOI opleiding Online marketing, mobile en social media en ben ik verhuisd. Je kunt je dus voorstellen dat dit alles veel energie heeft gekost. Heerlijk dacht ik! Eindelijk even rust. 

 

Ineens voel ik een enorme drang om te plassen, ik vraag mijn vriend me even naar de zijkant te duwen zodat ik makkelijker uit bed kan rollen. Op het moment dat ik uit bed stap voel ik ineens een plasje. Oh nee! Ik heb in mijn broek geplast zeg ik, en ondertussen verplaats ik mijzelf naar de badkamer. Hier stond al een emmer klaar, omdat ik het vaak niet meer redde om de trap af te gaan naar het toilet. Wanneer ik bij de emmer kom en mij broekje omlaag trek, valt er een hele plons plas uit en het duurt echt een lange tijd eer dat het stopt. Ik bedenk me dat dit niet normaal is en vraag me af hoe dit kan.

 

Wanneer ik terugloop naar de slaapkamer en aan mijn vriend vraag of hij heeft gehoord hoeveel ik moest plassen antwoord hij: "je leek wel een koe". Ik kijk naar hem en vraag zou het niet kunnen zijn dat mijn vliezen zijn gebroken? Hij reageert met nee schat, je moest gewoon veel plassen. Terug in bed laat het me toch niet los en ik begin te googelen. Ik lees dat ik het moet opvangen. Meteen zoek ik een potje en probeer te plassen. Wanneer ik zie dat er witte stukjes inzitten en de plas niet geel is bel ik direct de verloskundige. Zij geeft aan dat dit inderdaad wel eens vruchtwater zou kunnen en zegt er binnen een uurtje te zijn. Oké top, ofja top.. 

 

De verloskundige is er binnen 45 minuten en nadat ze het opgevangen water heeft bekeken, doen we een volledige checkup. Het is meer dan duidelijk dat het om vruchtwater gaat. De verloskundige belt naar het ziekenhuis om aan te geven dat ik er zometeen aan kom. Vanaf nu loop ik bij de gynaecoloog en niet meer bij de verloskundige. Bij aankomst in het ziekenhuis kan ik direct een CTG-scan doen, dit doen ze om te meten of er weeën zijn. Dit blijkt niet het geval, wel moet ik een nacht in het ziekenhuis blijven voor het geval ik alsnog weeën krijg. De volgende dag heb ik nog steeds geen weeën en wordt ik naar huis gestuurd. Ik vond het nogal vreemd dat ik naar huis toe mocht met gebroken vliezen, maar volgens de gynaecoloog was dit geen probleem.

 

Maandagavond, ik lig in bed met mijn vriend Vis a Vis te kijken en ik voel ineens lichte kramp. Ik merk dat dit gevoel om het halfuur terug keert. Ik zeg nog heel lollig, morgen zal de bevalling wel beginnen!

De volgende ochtend bel ik direct naar het ziekenhuis, ik kan om 09:30 uur komen voor een CTG-scan. Ik laat mij ophalen door mijn vader zodat mijn vriend de laatste spullen kan klaarmaken want door het hele Covid-19 virus mag alleen de partner bij de bevalling zijn en hij mag het ziekenhuis niet verlaten.

 

Op de CTG-scan zijn geen weeën activiteiten te zien, teleurgesteld keer ik terug naar huis. Als de weeën voor morgenochtend niet zelf op gang komen wordt ik ingeleid. 

Terug thuis ga ik direct in bed liggen, ik had een gebroken nacht dus ik wilde goed uitrusten.

Om 13:00 uur voel ik ineens hele heftige kramp, alsof ik ongesteld was maar dan veel pijnlijker! Ja hoor, dit bleef om de 5 minuten terugkomen. Deze kramp was zo pijnlijk, dat ik de pijn met moeite kon verdragen. Op naar het ziekenhuis! Op de CTG-scan waren lichte activiteiten te zien en ik had 2 cm ontsluiting. Het enige wat ik dacht was dacht was, mijn god als dit lichte weeën zijn dan weet ik niet hoe ik de zware moet opvangen.

 

Om 20:00 uur s'avonds bleek ik 4 cm ontsluiting te hebben, je kan je voorstellen dat de voorgaande uren een ramp waren. Ik wil pijnbestrijding! Om 22:30 kreeg ik remifentanil, een soort morfine. Je krijgt het via een infuus dat verbonden is met een pompje en je kunt het jezelf met een drukknop geven.

 

Lang leve het pompje! Ik kon de weeën makkelijker opvangen en ik kon eindelijk gaan slapen.

10:00 uur s'morgens heb ik eindelijk volledige ontsluiting!

Om 12:05 uur mocht ik beginnen met persen, waar bij de meeste vrouwen de pers weeën om de 5 minuten komen, kwam deze bij mij om de 10 minuten. Bij de 4e perswee werd ik ingeknipt en nog geen seconden later hoorde we een geweldig mooi huiltje. Baby Elay is geboren!